Włoski ogród
Włoski ogród lub Giardino all'italiana narodził się na początku włoskiego renesansu na wzgórzach graniczących z Arno, w regionie Florencji. Rzym miał już okazałe ogrody, ale styl ten zawdzięczamy Florentczykom, których inspirowała zarówno wyobraźnia Rzymian, jak i neapolitańska dekoracja roślinna.
Bardzo uporządkowana kompozycja
Ogrody te charakteryzują się rozmieszczeniem roślin, obecnością kojącej wody i kamieniem starożytnych posągów. Minerały i rośliny są zatem reprezentowane w ściśle zaaranżowanej, geometrycznej i symetrycznej przestrzeni. Ogrody są rozmieszczone wokół willi, prawie zawsze Medici, podkreślając je i pełniąc rolę teatru. W tych ogrodach automaty uruchamiane siłą wody pozwalają na wszystkie świąteczne scenografie.
W okresie włoskiego renesansu przemiana sztuki ogrodniczej nastąpiła przy zachowaniu fundamentów średniowiecznych motywów, w których wykorzystano trawniki, kraty, altany i fontanny zdobione rzeźbami. Jednak kompozycja tych ogrodów odbywa się w większych zestawach, w tarasowych podłogach i otwierających się na szerokie perspektywy. Ogród włoski charakteryzuje się możliwością wykorzystania otaczającego krajobrazu. Kompozycja poziomych tarasowych płaszczyzn, zastosowanie przyciętych ekranów roślinnych tworzą ucieczki, które obramowują i podkreślają krajobraz włoskiej wsi. Ten sposób komponowania, jaki odnajdujemy w malarstwie włoskiego renesansu, odzwierciedla ideał otwartości myśli humanistycznej.
Ogrody włoskie bezpośrednio zainspirują francuskie ogrody z okresu klasycznego.
Kilka przykładów ogrodów włoskich
- Villa d'Este w Tivoli (Włochy)
- Ogrody Villa di Corliano (Włochy)
- Ogrody Pałacu Controni-Pfanner (Włochy)
- Ogrody Château d'Ambleville (Francja - 95)
- Ogrody Château de Fontainebleau (Francja - 77)
- Ogrody Château Gaillard d'Amboise (Francja - 37)
