Parwowirus u psów: objawy, leczenie i zapobieganie

Parwowirus psów to choroba wywoływana przez wirusa, który jest bardzo odporny i trudny do zwalczania. Może wpływać na każdego psa, niezależnie od jego środowiska i wieku, nawet jeśli istnieją czynniki. Bardzo zaraźliwa choroba, niestety, w większości przypadków prowadzi do śmierci zakażonego zwierzęcia w ciągu zaledwie kilku dni.

Dlatego ważne jest, aby wiedzieć, jak wykryć pierwsze objawy parwowirusa, aby móc jak najszybciej zareagować w przypadku zakażenia. Zabiegi są ciężkie i rzadko skuteczne, zaleca się raczej zapobieganie.

Co to jest parwowirus psów?

Parwowirus odpowiedzialny za parwowirus jest zjadliwym szczepem odpornym na popularne produkty dezynfekcyjne. Z tego powodu pies nie musi przebywać w brudnym środowisku, aby zostać zakażonym, wirus rozprzestrzenia się wraz z odchodami zarażonych zwierząt. W ten sposób parwowirus może zaatakować każde zwierzę, które liże stolec lub wymiociny innego zwierzęcia zarażonego chorobą, na przykład podczas wycieczek lub podczas kontaktu z innymi psami, jak ma to miejsce w przypadku w szczególności w schroniskach dla zwierząt lub w gospodarstwach rolnych.

Ponadto młode psy (poniżej 6 miesięcy) są bardziej podatne na parwowirusy, zwłaszcza w „krytycznym okresie”, kiedy szczenię nie chronią już przeciwciała matki. Dlatego niezbędna jest ostrożność i zapobieganie: nie wyprowadzaj szczeniaka na zewnątrz, zanim jego szczepionki nie będą aktualne, i unikaj wprowadzenia do środowiska innych zwierząt, które mogą być nosicielami wirusa.

Objawy parwowirusa

Parwowirus rozwija się szybko w ciele psa i rozprzestrzenia się całkowicie w tym ostatnim już po 3 dniach obecności. Ta pierwsza faza powoduje gorączkę, duże zmęczenie i utratę apetytu. Później, gdy wirus dotrze do jelit i szpiku kostnego, spowoduje bardzo imponujące wymioty i biegunkę krwotoczną. Zanieczyszczenie szpikiem kostnym spowoduje spadek liczby białych krwinek, co spowoduje niedobór odporności, czyniąc psa bardziej podatnym na inne choroby.

Mogą wtedy wystąpić dodatkowe infekcje, które jeszcze bardziej osłabiają zwierzę ... Jeśli dorośli są bardziej odporni niż młode psy, również mogą być poważnie dotknięte. Stan może ulec poprawie w przypadku długiej i intensywnej terapii, ale śmiertelność pozostaje wysoka. Z powodu nadmiernej biegunki i wymiotów pies może szybko zginąć z powodu odwodnienia.

Jak leczyć parwowirusa?

Po stwierdzeniu objawów konieczne jest szybkie działanie i ponowne nawodnienie zwierzęcia oraz przywrócenie równowagi niektórym podstawowym składnikom odżywczym, takim jak glukoza i potas. To intensywna terapia, którą trzeba będzie przeprowadzić w klinice weterynaryjnej, gdzie pies będzie przebywał na wlewie przez kilka dni. Weterynarz może również podawać leki przeciwwymiotne w celu karmienia zwierzęcia, a tym samym przyspieszyć naprawę błon śluzowych jelit.

Leczenie antybiotykami jest również konieczne, aby zatrzymać zakażenie dodatkowymi bakteriami i uniknąć posocznicy, która może przyczynić się do zniszczenia wirusa. Należy zastosować ważne środki ostrożności, aby uniknąć zakażenia innych zwierząt przebywających w klinice. Zatem leczenie i zarządzanie chorobą są ciężkie i kosztowne, a szanse na przeżycie pozostają niskie. Konieczne będzie również przeprowadzenie całkowitej dekontaminacji środowiska psa, aby parwowirus był w stanie wytrzymać w środowisku nawet kilka miesięcy lub nawet lat.

Środki zapobiegawcze przeciwko parwowirusowi

Jedyną skuteczną prewencją przeciwko parwowirusowi jest szczepienie , ale nie będzie ono w pełni skuteczne, dopóki szczenię nie będzie miało 12 tygodni: obecność przeciwciał przenoszonych przez mleko matki hamuje wirusa, a tym samym szczepionkę, przed osiągnięciem tego wieku! Dlatego zaszczepiony szczeniak, który jest zbyt młody, nie będzie chroniony. W oczekiwaniu na możliwość szczepienia obowiązuje zasada ostrożności: unikać kontaktu z nieszczepionymi psami, aw przypadku zabrudzenia zdezynfekować środowisko wybielaczem. Jest to jedyny skuteczny środek dezynfekujący przeciwko wirusowi, obok sody kaustycznej.

W idealnym przypadku wypłukanie zajmie do godziny, aby zapewnić optymalną dekontaminację. Każdy przedmiot, który miał potencjalny kontakt z odchodami (buty itp.), Należy zdezynfekować i pozostawić poza domem, jeśli to możliwe. Zachowaj szczególną czujność między 8 a 12 tygodniem szczenięcia, okresem przejściowym, w którym matczyne przeciwciała nie chronią już w 100%, ale nadal hamują szczepienie.