Nawozy NPK: definicja, zastosowanie i ograniczenia

Nawozy NPK reprezentują klasyczną formułę nawozu, która odpowiada skrótowi składających się na nie pierwiastków chemicznych, czyli azotu, fosforu, potasu.

NPK, jego składniki

Wilhelm KNOP, niemiecki chemik rolniczy, w 1861 roku określił dokładne wymagania odżywcze roślin zielonych, niezbędne do ich wzrostu. Były to 4 elementy odpowiadające literom jego nazwiska:

• K: potas
• N: azot
• O: tlen
• P: fosfor.

Oprócz tlenu te 3 składniki stały się podstawą nawozów chemicznych w postaci rozpuszczalnych soli, które mogą być bezpośrednio przyswajane, co pozwala na uzyskiwanie wysokich plonów, ale wiąże się ze znacznym ryzykiem wymywania do wód gruntowych i wodnych.

Azot (N), wspiera się głównie wzrost zielone części roślin (łodygi i liście), przedwczesnym i rozwoju.

Fosforu (P) gra na tworzenie się kwiatów i nasion i rozwoju korzeni. Wzmacnia naturalną odporność roślin na wszelkie agresje.

Potasu (K), pozwala kwitnienia i rozwój owoców i wszystkich organach spichrzowych, takich jak korzenie i bulwy. Poprawia się wybarwienie kwiatów i owoców oraz odporność na choroby.

Najbardziej wszechstronny nawóz ma identyczną dawkę dla 3 wartości (10-10-10), podczas gdy silny nawóz będzie raczej 20-10-10, co odpowiada procentowi masy każdego ze składników.

Granice NPK

Nawozy chemiczne zawierające tylko NPK są niekompletne, brakuje im makroelementów (magnez, siarka, wapń ...), których potrzebuje roślina oraz pierwiastków śladowych, które odpowiadają wielu solom mineralnym (cynk, bor, selen ...) ).

Aby mieć kompletny nawóz i pozostać przy ekologicznym podejściu, konieczne jest stosowanie nawozów organicznych (suszona krew, pokruszony róg, guano…) i dodatków organicznych (kompost, obornik…). Zwłaszcza, że ​​to nawożenie sprawia, że ​​błędy dawkowania i nierównowaga w glebie i roślinie są bardziej nieprawdopodobne. Z drugiej strony akcja jest wolniejsza, ale z czasem bardziej trwała.