Szynszyla: adopcja i wychowanie szynszyli w domu

Szynszyla, dzikie zwierzę z Ameryki Południowej, hodowana jest od początku XX wieku, głównie ze względu na jedwabiste futro. Od około piętnastu lat jest zwierzęciem towarzyszącym. Chociaż nie zajmuje dużo miejsca, hodowanie szynszyli w domu wymaga pewnej troski i uwagi .

• Rozmiar: 25cm
• Waga: 500 gr
• Długość życia: 10 lat
• Okres ciąży: 112 dni

Pochodzenie i charakterystyka szynszyli

Szynszyla to roślinożerny ssak. Z rodziny gryzoni pochodzi z jałowych wyżyn Andów Cordillera w Ameryce Południowej. W naturze szynszyla, bardzo zręczne zwierzę, bardzo dobrze przystosowane do wrogiego środowiska, praktycznie zniknęła, ścigana przez ludzi dla futra. Wychowywana w Stanach Zjednoczonych od 1923 r., Szynszyla pojawiła się w Europie w latach 50. Żywa, zabawna, zwinna i pełna wdzięku szynszyla stała się sama w sobie zwierzęciem domowym. Jako gryzoń, szynszyla ma tę szczególną cechę, że ma bardzo ostre siekacze, które rosną przez całe życie i które muszą być w stanie wykorzystać, aby kontynuować karmienie. Jego wielkość może wahać się od 3,5 centymetra do 1,30 metra dla największych gatunków.

Jak dbać o szynszylę?

Gdy tylko Twoja szynszyla dotrze do domu, osoba, która wcieli się w rolę właściciela, musi natychmiast się nią zająć. Podobnie jak większość zwierząt, szynszyla za swojego jedynego pana uznaje osobę, która codziennie się nią opiekuje. Aby jak najlepiej przystosował się do nowego domu, nie zaleca się chwytania go na siłę przez pierwsze kilka dni. Powinieneś stopniowo przyzwyczajać się do dłoni, abyś mógł ją bezpośrednio karmić. Musisz mówić do niego spokojnym i uspokajającym głosem, aby miał do Ciebie pełne zaufanie i czuł się bezpiecznie.

Szynszyla to delikatne zwierzę. Nigdy nie należy go mocno ściskać, ale raczej położyć go na dłoni lub ramieniu. Nie ciągnij też jego włosów ani uszu, możesz go poważnie zranić. Lepiej unikać wypraw na szynszylę. Bardzo przywiązany do swoich przyzwyczajeń i swojego miejsca życia, nie doceni zmiany miejsca, które jest dla niego źródłem stresu. Szynszyle są niezwykle wrażliwe na higienę. Nie znosi wody, ale potrzebuje „kąpieli ziemnej”, rodzaju gliny, w której toczy się szynszyla, żeby się umyć.

Jakie siedlisko dla domowej szynszyli?

Szynszyla powinna mieć swoją klatkę, którą należy umieścić w domu w umiarkowanym pomieszczeniu, bez bezpośredniego światła słonecznego. Preferuj metalowe klatki od pionowych prętów, aby zapobiec zranieniu szynszyli. Ponadto jego zamknięcie musi być skuteczne, ponieważ jeśli jego system blokowania nie ma tajemnic dla Twojej szynszyli, bardzo łatwo uda mu się otworzyć klatkę. Unikaj również wszystkich klatek i drewnianych akcesoriów, z których niektóre, takie jak sklejka, dąb lub jodła, są toksyczne dla szynszyli. Zwierzę musi mieć klatkę wystarczająco wysoką, aby móc skakać i wspinać się, co jest jego ulubionymi zajęciami. Rozważ posiadanie akcesoriów na kilku poziomach w swojej klatce, aby umożliwić mu wspinanie się.

Czym karmić szynszylę?

Głównym pokarmem szynszyli domowej jest siano. Pozwala mu to ułatwić pasażowanie jelitowe i ścierać zęby. Siano powinno mieć duże szypułki, najpierw pokrojone i suche. Unikaj siana zawierającego pestycydy i nawozy chemiczne, które są bardzo szkodliwe dla zdrowia szynszyli. Dobrze przystosowane siano znajdziesz w sklepach zoologicznych lub ośrodkach jeździeckich. Wystarczy jedna garść dziennie, najlepiej rano. Możesz także zdecydować się na specjalny granulat dla szynszyli z mieszanką nasion (1 łyżka dziennie).

Zdrowie szynszyli: co warto wiedzieć

Szynszyla to dość wytrzymałe zwierzę, ale pewne objawy powinny zwracać uwagę na jej stan zdrowia:

• Wypadanie włosów: W odróżnieniu od normalnej utraty włosów w odpowiedzi na stres (cecha obronna szynszyli), nieregularne wypadanie włosów może być spowodowane poważnym niedoborem składników odżywczych.
• infekcje drożdżakowe : powodują wypadanie włosów w okolicy pyska, oczu, za uszami, na końcach przednich kończyn oraz wokół genitaliów. Te infekcje drożdżakowe należy traktować ostrożnie, ponieważ mogą one zarazić ludzi.
• żucie futra: szynszyla obgryza część sierści i tworzy plamy na całym ciele. Jest to zaburzenie zachowania spowodowane niedoborami żywieniowymi, zmęczeniem, stresem, zmianą nawyków, hałasem, wilgocią lub złą higieną.

Żywe zwierzę, szynszyla jest również często podatna na złamania. Ale to problemy trawienne dotykają go najbardziej. Biegunka, zaparcia, infekcyjne zapalenie jelit wywołane stresem, zmianą środowiska lub zaburzoną dietą to główne przyczyny śmiertelności szynszyli.

Rozmnażanie szynszyli domowej

Rozmnażanie szynszyli domowej jest bardzo trudne dla osoby. Posiadanie samca i samicy w tej samej klatce powoduje poważne problemy zdrowotne u szynszyli. Samica nie powinna mieć więcej niż 2 mioty rocznie, aby jej nie osłabiać. Jednak oddzielenie kilku szynszyli jest źródłem wielkiego stresu, który może mieć wszystkie konsekwencje dla ich zdrowia. W każdym razie, aby się rozmnażać, szynszyla musi mieć co najmniej 1 rok i ważyć więcej niż 550g. Okres ciąży szynszyli wynosi 111 dni. Liczba młodych w miocie nie jest wysoka, najwyżej 1 do 3.

Specyficzne problemy wpływają na rozmnażanie szynszyli:

• aborcje lub zmumifikowane płody: pierwsze spowodowane są stanem stresu szynszyli, a drugie złym stanem zdrowia.
• trudne porody: jeśli są rzadkie, mogą doprowadzić do śmierci szynszyli.
• te związane z pokrewieństwem: rozmnażanie między braćmi, siostrami, rodzicami-dziećmi szynszyli, nie jest zalecane, ponieważ może prowadzić do urodzenia słabo uformowanej młodej i poważnych trudności dla kobiety podczas porodu.